Movoku

Nun tio estis vere interesa por mi. Mi devas konfesi, ke mi miras pri la kuraĝeco de homoj kiel Zamenhof, kiuj povus alfronti malriĉecon por realigi siajn revojn. Kvankam nia movado estas malgranda, mi tamen esperas ke li ĝojus ke liaj klopodoj fruktigis.

Mi konsentas, ke tiu estas la senco, je (laŭ/en?) kiu La Boesi verŝajne celis tian esprimon. Ja estas laŭdinde kontraŭbatali tiranecon kaj ekspluaton. Kaj mi komprenas la deziron de politikaj aktivuloj veki la homaron kaj decidigi ilin agi. Tamen mi havas problemon pri la ideo, ke iu feliĉo, kiun oni ĉerpas dum la vivo, antaŭ ol ni faros paradizon, estas nur malalta, senvalora eskapo.

Ankaŭ mi ne havas apartan intereson pri la naturismo, sed certe ĝi ne estas tiel malfacile kompreni ĝin. Kial estas respekte montri la korpan hararon? Kontraŭe, kial ĝi estas tiel abomena? Esti homo signifas havi korpon, harplenan, grasan, karnan. Tion, ĉiuj dividas. Kiel strange ni ĉiuj estas, ke dum la tuta vivo ni forĵuremas tion, kio ni estas. Se oni taksas tiun ideon ridinda, tamen mi opinias, ke malĝentilas fari malestimajn komentojn pri ĝi.

Jes, ne estas facile sekvi tiun legaĵon. Kian malbonan opinion Boesi havas pri la malriĉuloj! Laŭ li, neniel ili povas konscii sian sorton. Kaj frazo kiel "Ili celas virinigi siajn virojn" hirtigas miajn harojn. Tamen mi emas pardoni lin, ĉar Montanjo, kiu estas unu el miaj plej amataj filozofoj, amis lin tiel kare. Ankaŭ pardonu min pro la verŝajne multaj eraroj en ĉi tiu komento. Kvankam la temo multe interesas min, mi ne jam kapablas esprimi ĝin Esperante.

Ho jes! Se mi tiel renkontus mian labordononton, mi devus fuĝi al alia lando.

Je la komenco mi pensis, ke tiu ĉi historio origine apartenis al la verkisto Douglas Adams, sed leginte plu pri ĝi, mi vidas, ke ĝi estas pli malnova legendo. Tamen amuze.