Ĉiu aktivado

En multaj landoj ekzistas Esperanto-kluboj. En iuj landoj ekzistas naciaj Esperanto-centroj. La plej granda Esperanto-centro en Francujo nomiĝas Kastelo Greziljono, france "château de Grésillon". Ĝin posedas ĉirkaŭ ducent kvindek esperantistoj el la tuta mondo, kadre de kooperativa societo kun la nomo "Kultur-domo de Esperanto". En ĝi okazas Esperanto-staĝoj kun kursoj kaj aliaj aktivaĵoj, precipe dum la francaj lernejaj ferioj en aprilo, julio kaj aŭgusto, kaj ankaŭ en oktobro. Dum la tuta somero 2024, preskaŭ ducent homoj restadis en kastelo Greziljono, iuj dum kelkaj tagoj, aliaj dum tuta monato. Ili venis por lerni aŭ praktiki Esperanton, por ĝui verdan esperantistan etoson kaj por admiri la kastelon, kiu staras meze de vasta parko. Jen mia raporto pri la someraj staĝoj en la jaro 2024: • Komence de julio okazis nia 5-a Verda Naturisma Semajno kun la asocio INOE (Internacia Naturista Organizo Esperantista). Naturismo estas movado de homoj, kiuj sen vestoj ĝuas la naturon. Antaŭtagmeze oni studis Esperanton en du kursoj, kaj posttagmeze okazis sportaj aranĝoj, promenado, turismaj vizitoj, prelegoj, muziko kaj ludoj. Laŭ la vetero kaj la programo, la ĉeestantoj vestis sin pli aŭ malpli libere. • Meze de julio dum dek tagoj okazis nia 8-a Maratona Esperanto-kursaro kun tri famaj instruistoj. Samtempe okazis la 36-a Internacia Esperanto-Konferenco kun dek ok prelegoj pri diversaj temoj. Krom intensa studado kaj praktikado de nia lingvo okazis ĉiutage ekskurso al lokaj vidindaĵoj. Ĉu vi volus mem iam studi en Greziljono – aŭ eble eĉ instrui tie? • Komence de aŭgusto okazis nia 14-a Festa Semajno por infanoj kaj familioj kaj samtempe nia 3-a renkontiĝo SOMERAS. Du homoj instruis Esperanton, dum aliaj uzis la lingvon laŭ praktika maniero por prezenti dancadon, kantadon, familian terapion, japanan paper-faldadon, kaj kurson de japana abako. • Fine de aŭgusto, esperantisto festis sian naskiĝtagon dum tuta semajno en nia kastelo, invitinte siajn malnovajn esperantistajn amikojn. Ankaŭ vi mem povus organizi similan eventon en nia kastelo. • La sekva renkontiĝo, AŬTUNAS, atendas vin fine de oktobro kun kursoj kaj ekzamenoj, kun ĥora kantado, japana paperfaldado, kaj uzado de japana abako. Vidu informojn pri la aranĝo en la retpaĝo de Kastelo Greziljono. Bert Schumann

La informo, ke "ĉiuj parolas la anglan", estas ofte ripetata, precipe de tiuj, kiuj gajnas monon per instruado de la angla. Ekzistas ankaŭ tiuj, kiuj deziras konvinki nin ĉiujn, pro ideologiaj kialoj, ke la angla estas la internacia lingvo. La Eŭropa Komisiono foje prezentas la kreskantan nombron de junuloj, kiuj deklaras ke ili parolas la anglan, por montri la sukceson de la multlingvisma politiko en Eŭropo. Sed ĉu estas vere, ke pli kaj pli da junuloj parolas la anglan? Tiaj raportoj kutime estas bazitaj sur Eurobarometer*. Eurobarometer estas instanco, kiu faras esplorojn de la publika opinio pri diversaj demandoj interesaj por Eŭropa Unio (EU). Por informiĝi pri lingva kompetento, ĝi simple demandis al eŭropaj civitanoj, kiujn lingvojn ili parolas, naive kredante, ke homoj neniam troigas sian propran kompetenton. Tamen, malmultaj homoj kapablas objektive taksi sin mem. Ĉu EU iam pli profunde esploris, kiom bone la homoj parolas fremdajn lingvojn? Jes, sed tio okazis nur unu fojon. En 2012 la Eŭropa Komisiono organizis esploron kun la nomo SurveyLang. Oni kontrolis la atingojn de lingvolernantoj en 14 EU-landoj rilate al kvin lingvoj: la angla, la franca, la germana, la hispana kaj la itala. La kontrolitaj niveloj estis de A1 ĝis B2. La Komisiono klarigis, ke ĝi ne organizis provojn je la nivelo C1, "ĉar lernantoj, kiuj atingas tiun nivelon, eĉ en sia unua fremda lingvo, konsistigas nur 1% de lernantoj". Do la Eŭropa Komisiono mem rekonas, ke la homoj apenaŭ sukcesas lerni fremdajn lingvojn ĝis flua nivelo. Estas rimarkinde ke la objektiva esploro de SurveyLang okazis nur unu fojon, jam antaŭ 12 jaroj. Poste la Eŭropa Komisiono preferis bazi siajn konkludojn sur la malpli objektivaj rezultoj de Eurobarometer. Ĉu la konkludoj de SurveyLang estis tro malkomfortaj por la Eŭropa Komisiono? Kial tiom da homoj atingas tiom malmulte da sukceso en lingvolernado? La ĉefa kialo estas la malfacila kaj neregula gramatiko de la lingvoj plej ofte instruataj en Eŭropo. La angla havas (sufiĉe) simplan gramatikon, aliflanke ĝia skribsistemo nur malproksime rilatas al la parolata lingvo. La uzo de la angla en supera edukado ĉiam pli enradikiĝas tutmonde. Sekve, kreskas la distanco inter elito, kiu regas la anglan, kaj la vasta plimulto de la monda loĝantaro. La elito konsistas el 1) denaskaj anglalingvanoj (proksimume 6% de la homaro); 2) tiuj, kiuj loĝas dum jaroj en anglalingvaj landoj; kaj 3) homoj kun aparta kapablo pri lingvolernado. La uzo de la angla en internaciaj rilatoj donas avantaĝon al tiu malgranda elito, kaj malavantaĝon al ĉiuj aliaj. Tio estas ne nur maljusta, sed ankaŭ malefika. Estus multe pli efike, se la Eŭropa Komisiono kaj aliaj internaciaj organizaĵoj celus lingvan justecon, kaj klopodus doni al ĉiuj civitanoj la samajn lingvajn rajtojn. --------------------- * Europeans and their languages - May 2024 - - Eurobarometer survey (europa.eu) Seán Ó Riain

Ĉiujare ekde 2020, Universala Esperanto-Asocio (UEA) kaj Kolombia Esperanto-Ligo (KEL) kunlaboras por okazigi retajn Esperanto-kursojn por hispan-parolantoj. En kelkaj jaroj kunlaboras ankaŭ TEJO kaj aliaj asocioj, kiel Hispana Esperanto-Federacio kaj Meksika Esperanto-Federacio. Al tiu agado ĝis nun aliĝis pli ol 2000 lernantoj el 29 landoj. La kursoj estas senpagaj, kaj celas kaj komencantojn kaj progresantojn. Ĉiu lernanto havas aliron al vasta materialo, parol-sesioj, lerniloj kaj virtualaj lecionoj gvidataj de spertaj esperantistoj. En 2024 la kurso okazos de la 2-a de oktobro ĝis la 23-a de novembro. Post la fino de la kurso, ĉiuj lernantoj povos tuj sperti Esperantujon per partopreno en la 5-a Virtuala Kongreso de Esperanto, komenciĝonta la 28-an de novembro: vk.esperanto.net. La kurson oni proponas al lernantoj laŭ du malsamaj horaroj: je la 17h00 UTC kaj je la 00h00 UTC, merkrede kaj sabate. Krome estos apartaj sesioj por respondi demandojn, plu esplori diversajn temojn, kaj amike esperantumi kun aliaj lernantoj kaj kun invititaj ĉeestantoj. Ĝis la 29-a de septembro eblas aliĝi al la kurso, ĉu kiel komencanto, ĉu kiel progresanto, ĉu kiel kunlaboranto, per la ligilo cursos.esperanto.co. Tie troviĝas ankaŭ oftaj demandoj kaj respondoj, krom detalaj kalendaro kaj enhavo. Ĉiujare la enhavo de la kurso pliboniĝas kaj la instrumetodoj evoluas. Jam en 2020, okaze de la Tago de Ameriko, kelkaj el la lernantoj povis post la kurso sukcese prelegi, tute flue. Similaj fluaj paroladoj estis aŭdeblaj ankaŭ en 2021, okaze de la fermo de la 2-a sesio de la Esperanto-kurso por hispanparolantoj. De tiam la kurso ĉiam finiĝas per oficiala fermo kun paroladoj de lernantoj. La lernantoj ankaŭ ricevas invitojn de Esperanto-organizaĵoj, por ke ili ekaktivu en nia komunumo. La kurso estas tute senpaga por ĉiuj aliĝintoj, kaj la instruistoj estas volontuloj, kiuj ricevas nur malgrandan kompenson. Sed organizi tian kurson kompreneble kostas monon. Tial, se vi volas kaj povas helpi, la Fondaĵo Ameriko de UEA estos tre kontenta ricevi vian donacon. Pag-manieroj troviĝas en la paĝoj de UEA. Se eble, bonvolu informi al financoj@co.uea.org pri via donaco, indikante “E-kurso”. UEA kore dankas al la instruistoj kaj organizantoj, kiuj laboras por tiu grava agado. Ĝi deziras al ĉiuj lernontoj agrablan ekkonon de la internacia lingvo Esperanto, kiu estas posedaĵo de la tuta homaro. Gazetaraj Komunikoj de UEA N-ro 1187 2024-09-23

La suba artikolo aperis en La Ondo de Esperanto la 2-an de septembro 2024. Kun la permeso de la aŭtoro, ĝi estas mallongigita kaj simpligita por la legantoj de uea.facila. La 1-an de septembro 1889 aperis en Nurenbergo, Germanio, la unua Esperanto-gazeto. Ĝia nomo estis La Esperantisto: “gazeto por la amikoj de la lingvo Esperanto”. Ĝia eldonanto estis la prezidanto de Mondlingva Klubo en Nurenbergo, Christian Schmidt, kaj redaktis ĝin “Dr. Esperanto (Dr. L. Zamenhof)”. En la germana li skribis sian nomon L. Samenhof. Preskaŭ ĉion faris Zamenhof mem: varbis abonantojn kaj (kun la Nurenberga klubo) akceptis kotizojn, korespondis kun aŭtoroj, lingve korektis iliajn tekstojn, planis la numerojn, redaktis ilin ktp. En oktobro 1890 Zamenhof faris kontrakton kun Schmidt pri divido de la eldonkostoj, sed tio daŭris nur unu jaron. En januaro 1892 alia germana esperantisto, Wilhelm Heinrich Trompeter, transprenis la eldonkostojn de la gazeto kaj ekpagis salajron al Zamenhof. Sed plej gravas, ke Zamenhof verkis. La unuaj kajeroj enhavis ĉefe liajn tekstojn vera-nomajn, pseŭdonimajn kaj anonimajn. Ekzemple, la tuta sepa kajero (aprilo 1890) enhavis nur liajn tekstojn, krom kelkaj anoncoj lastapaĝaj. Zamenhof verkis la unuan nekrologon en Esperanto (pri Leopold Einstein), la unuajn rekomendojn pri propagando de Esperanto, kunmetis la unuajn anonc-fakojn, kaj per sia artikolo Esperanto kaj Volapük li fondis (kvankam ne en sufiĉa scienca nivelo) komparan interlingvistikon. La unuaj ses numeroj aperis en du lingvoj: Esperante kaj germane; ekde la sepa kajero (la 25-an de aprilo 1890) — nur en Esperanto. En 1889 aperis tri numeroj, en 1890 naŭ, kaj poste ĝi aperis regule ĉiumonate. Entute estis eldonitaj 66 numeroj en 63 kajeroj (plejparte 16-paĝaj) sur 806 paĝoj. En sia unua jaro la revuo havis 112 abonantojn, plejparte el Ruslando. Nur ses loĝis en Nurenbergo. En 1892 la nombro de abonantoj atingis 544 en 12 landoj (Ruslando 335, Germanio 124, Svedio 56, aliaj landoj 29). En 1893 tiu sumo kreskis ĝis la rekorda nombro 889. Ĝia temaro estis vasta: studoj pri la lingvo mem; respondoj de Zamenhof al demandoj lingvaj, organizaj, literaturaj, financaj; movadaj novaĵoj; organizaj aferoj; literaturo originala kaj tradukita; sociaj kaj popularsciencaj artikoloj; humuraĵoj; kaj adreslistoj de novaj esperantistoj. Ĝis tiam mankis al Esperanto lingva tradicio. Danke al la redakta laboro de Zamenhof en tiu unua Esperanto-gazeto, la lingvo iĝis stabila kaj unueca. Ĝi ekhavis sian propran stilon, siajn mallongigojn, kaj belan kolekton da literaturaj verkoj. La Esperantisto ebligis al la legantoj ekkoni la agadon de alilandaj samideanoj, interŝanĝi agadspertojn, diskuti lingvajn problemojn. Ĝi kontribuis al la kreado de la esperantista “popolo”, kaj en la unua numero por 1893 Zamenhof anoncis la fondon de Ligo Esperantista, kies membroj aŭtomate iĝis ĉiuj abonantoj.