Renato Corsetti: energia, lerta kaj kuraĝa

La 1-an de februaro forpasis Renato Corsetti, eble la plej konata homo el ĉiuj aktivaj esperantistoj pro siaj energio, lerteco kaj kuraĝo. Renato estis universalisto, kiu kredis, ke Esperanto estas lingvo por la tuta mondo. Li opiniis, ke Esperanto devas resti simpla, facile lernebla, kaj vere tutmonda – por homoj el ĉiuj landoj kaj ĉiuj opinioj. Li kredis, ke honesta interŝanĝo de ideoj estas la vojo al paco kaj kompreno. Li ĉiam pensis pozitive, kaj kapablis kunlabori kun aliaj parolantoj kaj subtenantoj de Esperanto de ĉiuj kredoj kaj konvinkoj.  

Renato naskiĝis en Romo, Italio, en 1941, kaj lernis Esperanton kiel junulo dum la 1960-aj jaroj. Li restis fidela uzanto kaj subtenanto de la lingvo ĝis siaj lastaj tagoj. Mi persone konis lin dum preskaŭ sesdek jaroj. Li estis prezidanto de TEJO, la Tutmonda Esperantista Junulara Organizo de 1971 ĝis 1973, kaj prezidanto de Universala Esperanto-Asocio (UEA) de 2001 ĝis 2007. Li korespondis kun aktivuloj por Esperanto en ĉiu angulo de la mondo: li subtenis ilian laboron, proponis konsilojn, kaj donis al ili kuraĝon kaj esperon. 

Sed li ankaŭ ĝuis Esperanton en la plej simpla senco. Ekzemple, li kunlaboris kun italaj kantistoj por produkti popularajn kaj amuzajn diskojn kun kantoj, kiujn li verkis aŭ tradukis.

Li komencis sian profesian vivon kiel oficisto ĉe banko, sed poste dum multaj jaroj li estis profesoro pri studado de lingvoj kaj la homa menso en la universitato La Sapienza en Romo. Ankoraŭ pli poste, li kaj la brita edzino Anna Löwenstein ekloĝis en Londono, kie li aktivis en la Londona Esperanto-Klubo kaj instruis Esperanton per la reto. Li uzis la reton ankaŭ por kunlabori kun esperantistoj ne nur en Eŭropo, sed ankaŭ en Azio, en diversaj landoj de Afriko, kaj en aliaj lokoj tra la mondo. Fakte, li fariĝis kvazaŭ tutmonda konsilanto kaj kunlaboranto pri Esperanto-agado.

Inter lia ĉefa agado estis fortigo de la studado de Esperanto en universitatoj, precipe en Afriko.

Ni kune laboris je ĉiu punkto en lia Esperanto-vivo – en TEJO, en UEA, kaj en la Akademio de Esperanto. Ni ne ĉiam sam-opiniis, sed ni ĉiam venis al interkonsento: ni sciis vigle diskuti kaj poste bone kunlabori. Fakte, Renato estis mia instruisto pri la arto kunlabori.

Lia forpaso lasos grandan truon. La plej bona maniero por memori lin estas daŭrigi lian laboron kun la sama optimismo, kiun li ĉiam montris en siaj agadoj. Dankon, kara Renato, pro ĉio, kion vi kontribuis. Ni konstruos sur viaj agoj, atingoj kaj bon-kora modelo, por krei pli bonan kaj pli pacan mondon.

Humphrey Tonkin