Mortis hungara verkisto István Nemere

István Nemere (1944-2024) dum 50 jaroj verkis 800 librojn en la hungara lingvo kaj 23 en Esperanto. La plej multaj el ili estas romanoj. Oni facile komprenas, ke li verkis rapide kaj ne multe laboris pri ĉiu libro. Eblas ankaŭ legi ilin sufiĉe rapide kaj sen granda peno.

Liaj Esperantaj romanoj ofte havas seriozajn temojn kaj traktas gravajn sociajn problemojn, sed en simpla formo. Lia maniero rakonti kelkfoje estis iom tro simpla, sed en aliaj okazoj la leganto trovas interesajn novajn ideojn. Krom romanoj li verkis ankaŭ mallongajn rakontojn, ofte pri okazaĵoj en la ĉiutaga vivo.

Jen kelkaj el la romanoj:

Sur kampo granita (1983) pri homo, kiu faris gravan krimon en pasinta milito.
Serĉu mian sonĝon (1987) pri problemoj de politika perforto.
Dum vi estis kun ni (1988) pri la demando, ĉu oni rajtas helpi alian personon morti.
Krias la silento (2002) pri patro, kiu havas filon kun grava denaska manko, sed ankaŭ kun arta kapablo.

La lingvaĵo en la Esperantaj libroj de Nemere kutime estas sufiĉe facila. Pro tiu simpla lingvaĵo kaj pro la interesaj temoj la legantoj tre ŝatis ilin, eble plej multe en la jaroj 1980-aj kaj 1990-aj.

Li mortis 80-jara la 15an de novembro 2024.

Sube sekvas eta parto el la rakonto Vintra brilo (el Am-parolo, 1997):

– Kiel belege estas ĉi tie, avo mia!

Ĉiam ŝi diris al li “avo mia”. Sed li tute ne estis maljuna, nun havis iom pli ol kvindek du. Sed ja la hararo jam blankiĝis. Malofte li ridetis, ne ŝatis ja la malvarmon. Sed en tiu ĉi decembra tago oni jam vekiĝis je frostoj. Sur la fenestroj de la domo ekis glaci-floroj, la kampon kovris prujno.

– Bele – li kapjesis. La motoro nun milde bruetis, la bone kurantaj radoj staris pretaj je eksalto. La viro eme ĉirkaŭrigardis. La foraj montoj ŝajnis esti proksimaj, la aero fariĝis travideblega kaj malmola. La urbo restis fore, la montetoj elsorĉis la silenton. Tiun silenton li ŝatis aŭskulti, do deŝaltis la motoron. Li amis la ventuman montet-deklivon, precipe somere. Ankaŭ tiutempe li ofte staradis ĉi tie inter la grizaj rokoj elstarantaj el la tero. Li enspiris la aeron kun odoro de greso. Somere kaj aŭtune sovaĝaj floroj flavis ĉi tie kaj birdoj flugis foren...

Sed nun estis vintre. Tago de Kristnasko, malfruposttagmeze. Dum la familio pretigas la kristnaskan arbon, li forigis la nepinon el la domo. El la foro ekbriletis la malalta turo de la preĝejo. Feliĉe ĉirkaŭe estas ankoraŭ arbaroj, montetoj. Tiuj donas sencon ankaŭ al la urbo.

Sten Johansson